UIt de drugs, in de kunst

Artikel voor Nieuwe Revu, februari 2023

Tonny Baars heeft ze allemaal gekend, de criminelen die de Amsterdamse softdrugwereld beheersten. Vijfentwintig jaar runde hij succesvol meerdere coffeeshops in Amsterdam-Noord. Maar waar hij links en rechts mannen ten onder zag gaan, wist Baars zelf altijd aan de goede kant van de streep te blijven. En toen de drugswereld hem te hard werd, stapte hij eruit. Nu is hij een succesvol beeldend kunstenaar. ‘Nederland is al sinds de zeventiende eeuw een narcostaat.’

Het moment waarop coffeeshophouder Tonny Baars zijn leven omgooide en van hasjverkoper kunstenaar werd? Hij weet het nog exact. Twintig jaar geleden runde Baars een coffeeshop in Landsmeer, het dorp boven Amsterdam waar hij in de jaren zestig was opgegroeid. Hij had er een goed leven. Baars (1959) was als een van de eersten in Nederland in de softdrugs gestapt en had optimaal geprofiteerd van het gedoogbeleid. Maar hij zag ook de keerzijde. Grote handelaren die zich op de softdrugs hadden gestort. Criminele bendes, toenemend geweld.
Om zijn hoofd leeg te maken was Tonny gaan schilderen. Boven zijn shop in Landsmeer had hij een atelier gehuurd, waar hij grote doeken maakten. Een lokaal ondernemer, de heer Plemp, zag bij toeval enkele werken. ‘Ik zag aan zijn gezicht dat hij onder de indruk was. Binnen tien minuten stond hij voor m’n neus met een envelop met 3500 euro. Of ik twee kunstwerken wilde maken voor in het business center. Daar zat iedereen uit het dorp die wat betekende: de notaris, tandarts, de bank.’
In het bijzijn van de notabelen van Landsmeer worden Baars’ zijn werken onthuld. ‘De burgemeester was erbij, leden van de Rotary, en ik: de enige coffeeshophouder. Ik had enorm mijn best gedaan en de mooiste plekjes van het dorp geschilderd, in schitterende kleuren. De doeken gingen eraf en ik kreeg applaus! Meneer Plemp kwam naar me toe en kuste me op mijn hand. Vanaf dat moment was ik in Landsmeer geen coffeeshophouder meer maar een kunstenaar, iemand die wat moois had gemaakt. Dat gaf zo’n goed gevoel: ik werd gewaardeerd.’

Het complete artikel vindt u hier.